Eibarko euskara hiztegia
berbatu
1.
berbatze
( berbatutze)
.
du
ad.
(
TE).
Apalabrar,
convenir,
comprometer(se) de palabra.
Berbia emon, berbaz tratua egin.
Katalin Bizkaiñekuak berbatu dabe txarrixa Aretan. / Los de Katalin Bizkaiñeko han comprometido el cochino en Areta. /
Ez dozu ondo ein berbatutzia, ez kunplitzekotan. / No has hecho bien apalabrándote si no lo has de cumplir. /
Berbatu da plaentxiatar batekin da ein dabe posturia norek murgil luziagua ein. (Zirik 38).
/
Berbatutako ezteguak. (Ibilt 212).
Ik.
berbia emon.
2.
berbatze
.
du
ad.
(
TE).
Tener unas palabras,
llegar a las palabras,
discutir,
gritarse.
Hasarratu.
Berbatu zan nausixagaz, eta berbetatik jo eben orruetara, eta orruetatik ikubilletara, eta hor dozu oin kerizpian. / Se fue a palabras con el patrono, de las palabras fueron a los gritos, de los gritos a los puños, y ahí le tienes ahora en la cárcel. /
Eztakitt zer zala-ta, plaentxiar bat tiki-miki batetik hasi ta berbatu ei zan eibartar batekin. (Ezten). /
Ez dakigu zer dala-ta, berbatu ziran lagun bi. (Zirik 67s).